Al-Farabi on the Five Arts

Document Type : Scholarly Article

Authors

1 Associate Professor of Islamic philosophy and theology, Faculty of Theology and Islamic Studies, University of Tehran, Tehran, Iran

2 Ph.D. student in Islamic philosophy and theology, Tehran University, Tehran, Iran

Abstract

The subject of the present research is the nature of the five arts from the perspective of Al-Farabi, which has been investigated through a descriptive-analytical method. The five arts of logic are based on education and Al-Farabi's attention to the social dimension of human beings. Al-Farabi divides each of the conception and assertion sciences into two categories: perfect and imperfect. Each of these sciences includes rational and demonstrative, and imaginative and persuasive methods. Imperfect conceptions and assertions, according to the quantity and quality of contradictions, have degrees. Al-Farabi considers the reason for choosing persuasive and imaginative methods for educating the public to be the weakness of their perceptual faculties. This weakness arises from the nature and sensory foundation of humans, their inclination towards matter, and their engagement with sensory and imaginary knowledge. The art of demonstration is recognized as the ultimate goal of all logical arts and the true object of the theory of epistemological realism. Demonstration is considered the noblest of arts because it makes impossible the human retreat from their belief or from their recent convictions, and because of the inherent truth of its resulted propositions. Philosophy, as a demonstrative way to achieve beauty, is considered the highest rank of true knowledge. The commonality of the materials of persuasive arts lies in the possibility of contradiction of belief with external factors and their differences lies in the quantity and quality of contradictions discovered by them. Al-Farabi's attribution of the terms ‘way’ and ‘possession’ to dialectic indicates his conception of it as a differentia in the practice of debates. The speculative knowledge of rhetoric has more oppositions than dialectical knowledge. Fallacy, as an art with speculative premises from dialectic and doubtful premises from philosophy, is recognized as an art of seduction of the audience and also as a warning against fallacies. The common ground of fallacy definition with the ultimate aim of imitating truth with falsehood indicates the extensive domain of imitation and its role as the most important tool for fallacious reasoning. The class of imaginations, with its motivating role from the power of perception, takes precedence in performing actions.

Keywords

Main Subjects


ابن‌باجه، محمد بن یحیی (1408 ق). المنطقیات (محمدتقی دانش‌پژوه، محقق). قم: مکتبة آیت‌الله المرعشی النجفی.
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله (1383). دانشنامۀ علایی: منطق (محمد معین و محمد مشکوة، مصححان). همدان: دانشگاه بوعلی‌سینا.
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله (1404 ق الف). الشفاء: برهان (سعید زائد، محقق). قم: مکتبة آیت‌الله المرعشی النجفی.
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله (1404 ق ب). الشفاء: جدل (سعید زائد، محقق). قم: مکتبة آیت‌الله المرعشی النجفی.
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله (1980 م). عیون الحکمة (عبدالرحمان بدوی، محقق). بیروت: دار القلم.
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله (بی‌تا الف). مختصر الاوسط. کتابخانۀ ایاصوفیۀ استانبول، نسخة خطی شمارۀ 4829.ابن‌سینا، حسین بن عبدالله (بی‌تا ب). الموجزة فی المنطق. کتابخانۀ دانشگاه استانبول، نسخة خطی شمارۀ 3/4755.
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله (1974 م). الهدایة (محمد عبده، محقق). قاهره: مکتبة القاهرة الحدیثة.
برخورداری، زینب؛ و پورصالح امیری، سیده مهدیه (بهار و تابستان 1401 ش). هویت منطق و نسبت آن با فلسفه از دیدگاه فارابی. معارف منطقی، 9(16)، 29-51.
عارف، رضا (1389). مغالطه‌پژوهی نزد فیلسوفان مسلمان. تهران: بصیرت.
فارابی، محمد بن محمد (1995 م). آراء أهل المدینة الفاضلة ومضاداتها (علی بوملحم، شارح). بیروت: مکتبة الهلال.
فارابی، محمد بن محمد (1996 م الف). إحصاء العلوم (علی بوملحم، شارح). بیروت: مکتبة الهلال.
فارابی، محمد بن محمد (1413 ق). الأعمال الفلسفیة (جعفر آل‌یاسین، محقق). بیروت: دار المناهل.
فارابی، محمد بن محمد (1404 ق). الألفاظ المستعملة فی المنطق (محسن مهدی، محقق). تهران: الزهراء.
فارابی، محمد بن محمد (1405 ق الف). الجمع بین رأیی الحکیمین (البیر نصری نادر، تعلیقه‌نویس). تهران: الزهراء.
فارابی، محمد بن محمد (1996م ب). السیاسة ‌المدنیة (علی بوملحم، شارح). بیروت: مکتبة الهلال.
فارابی، محمد بن محمد (1907 م). عیون المسائل، در کتاب المجموع (احمد ناجی الجمالی و محمد امین الخائجی، مصحح). مصر: السعادة بجوار محافظة مصر.
فارابی، محمد بن محمد (1405 ق ب). فصول منتزعة (فوزی نجار، محقق). تهران: مکتبة الزهراء (س).
فارابی، محمد بن محمد (1961 م). فلسفة أرسطوطالیس وأجزاء فلسفته ومراتب أجزائها (محسن مهدی، محقق). بیروت: نشر دار مجلة شعر.
فارابی، محمد بن محمد (1980 م). فلسفة أفلاطون وأجزاء فلسفته، در افلاطون فی الاسلام (عبدالرحمان بدوی، محقق). بی‌جا: نشر دار الأندلس.
فارابی، محمد بن محمد (1986 م). کتاب الحروف (محسن مهدی، محقق). بیروت: دار المشرق.
فارابی، محمد بن محمد (1991 م). کتاب الملة ونصوص أخری (محسن مهدی، محقق). بیروت: دار المشرق.
فارابی، محمد بن محمد (1408 ق). المنطقیات (محمدتقی دانش‌پژوه، محقق). قم: مکتبة آیت‌الله المرعشی النجفی.
فارابی، محمد بن محمد (1967 م). موسیقی الکبیر (غطاس عبدالملک خشبه، محقق). قاهره: دار الکاتب العربی للطباعة.
فرامرز قراملکی، احد (1391). جستار در میراث منطق‌دانان مسلمان. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
مفتونی، نادیا؛ و تواناپناه، فتانه (پاییز 1396). جایگاه یقین در صناعات خمس نزد فارابی. خردنامۀ صدرا، 23(89)، ص 53-64.
مفتونی، نادیا؛ و مقدم، قاسم (1393). خطابه به‌مثابۀ راهبرد فرهنگی در اندیشۀ فارابی. دوفصلنامۀ حکمت سینوی، 4(52)، ص 97-110.