The Meaning and Foundations of the Principle of Ittifaqi (Coincidence) in Avicenna’s Philosophy

Document Type : Scholarly Article

Authors

1 Associate Professor, Department of Islamic Philosophy & Theology, Imam Sadiq University, Tehran, Iran.

2 Master of Islamic Philosophy & Hekmat, Shahid Motahari University, Tehran, Iran

Abstract

Subsequent to Aristotle, the principle of ‘Ittifaqi (coincidence) is not been permanent nor major', is used by Avicenna in order to solve the problem of induction. The first subject in this study is the question about the meaning and content of this principle from Avicenna’s perspective.       
 Since the word of “ittifaq” has been used in five meanings, it should be specified which meaning of this word is exactly according to Avicenna' view to elucidate the content of the above principle. Looking thorough works of Avicenna, Sheik-Al-Raees, reveals that “Ittifaq” in the meaning of fortune or any other three meanings (the lack of an agentive cause, the lack of an ultimate cause, and the lack of a causal relationship) has not been his intension but he means it “the presence of an opponent”. Thus, Avicenna argued that a coincidental phenomenon is not considered in relation to its intrinsic cause. A coincidental phenomenon is something that has an intrinsic cause and purpose, and such matters are not general or permanent”. Anything that is evaluated concerning its intrinsic cause is permanent and major. Thus, it should be argued that Avicenna considers permanency and majority as a criterion that indicates a thing acts according to its nature and essence. This study introduces the principle of causality and its requirements (necessity and the congruence of causes and effects), the principle of “a thing will not exist until its existence becomes necessary”, and the principle of “an unnatural phenomenon does not last”.

Keywords

Main Subjects

References

ابراهیمی دینانی، غلام‌حسین (بی‌تا). قواعد کلی فلسفی در فلسفۀ اسلامی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله (1361). فن سماع طبیعی (محمدعلی فروغی، نگارش) (چاپ 3). تهران: امیرکبیر.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله (1373). برهان شفا (مهدی قوام‌صفری، مترجم و پژوهشگر) (چاپ 1). تهران: فکر روز.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله (1391)، التعلیقات (سید حسین موسویان، محقق) (چاپ 1). تهران: مؤسسۀ پژوهشی حکمت و فلسفۀ ایران.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله (1400ق). رسایل ابن­سینا: رسالۀ سرّ القدر. قم: بیدار.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله (1404ق). الشفاء (الإلهیات) (سعید زائد و الأب قنواتى‏، مصححان). قم: مکتبة آیت‌الله المرعشی النجفی.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله (1405ق). الشفاء: الطبیعیات (سعید زائد و دیگران، محققان) (چاپ 2). قم: کتابخانۀ آیت‌الله مرعشی نجفی.
ارسطو (1363). طبیعیات (مهدی فرشاد، مترجم). تهران: امیرکبیر.
ارسطو (بی‌تا). الطبیعة (السماع الطبیعی) (اسحاق بن حنین حیری، مترجم). قاهره: المرکز القومی للترجمة.
اسفراینی نیشابوری، محمد بن علی (1383). شرح کتاب النجاة لإبن‌سینا: قسم الإلهیات. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
خوانساری، محمد (1386). منطق صوری (چاپ 32). تهران: آگاه.
السبزواری، هادی (1383). شرح المنظومة فی المنطق و الحکمة (چاپ 1). قم: بیدار.
شیروانی، علی (1389). ترجمه و شرح بدایة الحکمة. قم: دار الفکر.
صدر، محمدباقر (1382). مبانی منطقی استقرا (محمدعلی قدس‌پور، مترجم) (چاپ 1). قم: یمین.
طباطبایی سید محمدحسین (1387). اصول فلسفۀ رئالیسم. قم: مؤسسۀ بوستان کتاب.
طوسی، نصیرالدین محمد بن محمد (1385). الجوهر النضید فی شرح منطق التجرید (علامه حلی، شارح) (چاپ 3). قم: بیدار.
قوام‌صفری، مهدی (1378). نظریۀ صورت در فلسفۀ ارسطو (چاپ 2). تهران: حکمت.
مصباح یزدی، محمدتقی (1364). علت غایی. نشریۀ نور علم، (14)، 8-17.
مطهری، مرتضی (1370). درس‌های الهیات شفا (چاپ 2). تهران: حکمت.
یثربی، سید یحیی (1385). ترجمه و شرح الهیات نجات (چاپ 1). قم: بوستان کتاب.
Avecinnian Philosophy Journal
Volume 25, Issue 66
June 2021
Pages 243-264

Files

Share

How to cite

Statistics