Borhan and Ta’wīl; The Two Aspects of Ibn Sina's Method in Interpreting The Holy Quran

Document Type : Scholarly Article

Author

Assistance professor, the Department of Quran Sciences and Hadith, Kharazmi University, Tehran, Iran

Abstract

Understanding Quranic verses from a philosophical perspective is one of the conventional methods among Muslim commentators. The method's main features consist of relying on the general metaphysical principles and employing argumentative reasoning to disclose the verses. Studying various philosophical thoughts reveals that Ibn Sina is the first philosopher who presents philosophical interpretation on a variety of verses and chapters of the Holy Quran in the true sense of the word. Understanding the epistemic nature of divine revelation and certainty in perception of revelation as well as addressing the holy Quran as the ultimate source of knowledge and esoteric interpretation of the verses are his main basic thoughts in interpreting the Holy Quran. Also, in his philosophical works, Ibn Sina refers to the Quranic verses as examples, causes, or adaptations. Reviewing Ibn Sina's interpretive works indicates that his interpretation would be considered as neither Tafsīr (conventional exegesis) nor entirely Ta’wīl (esoteric interpretation). In his commentaries, he employs argumentative reasoning based on accurate principles and valid sources of Quranic commentaries. However, he sometimes imposes his philosophical views through his esoteric interpretation to disclose the verses and this would be an example of arbitrary interpretation. Thus, in the current inquiry, first I review the recent approaches of studying philosophical interpretations. Then, extracting his interpretive basis of disclosing Quranic verses, I would discuss Ibn Sina's method in his Quranic exegetical works according to the principles of scientific investigation in this field.  

Keywords


قرآن کریم
ابن‌سینا، حسین‌بن‌عبدالله(1326). تسع رسائل فی الحکمه و الطبیعیات، قاهره، دارالعرب.
ــــــــــــــ(1425هـ). جامع البدائع، تحقیق محمدحسن اسماعیل، بیروت، دارالکتب العلمیه.
 ــــــــــــــ (1400هـ). رسائل ابن‌سینا، قم: انتشارات بیدار.
ــــــــــــــ(1427هـ). رسائل ابن‌سینا فی تفسیر القرآن در مجموعه تراث الشیعه القرآنی، تحقیق محسن بیدارفر، اعداد و اشراف محمدعلی مهدوی­راد، و فتح­الله نجارزادگان، و علی فاضلی، قم: مکتبه التفسیر و علوم القرآن.
ــــــــــــــ(1382). رساله الاضحویه فی المعاد، تهران: شمس تبریزی.
 ــــــــــــــ (1404هـ). الشفاء(الالهیات)، تصحیح سعید زائد، قم: مکتبه آیه الله المرعشی.
ــــــــــــــ(1363). المبدأ و المعاد، به کوشش عبدالله نوری، تهران: مؤسسه مطالعات اسلامی.
ــــــــــــــ(1379). النجاه من الغرق فی بحر الضلالات، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
ارسطو(1369). درباره نفس، (ترجمه علیمراد داودی)، تهران: انتشارات حکمت.
انصاری، مرتضی(1420هـ). فرائد الأصول، قم: مؤسسه‌ النشر الاسلامی.
ایازی، سید محمدعلی(1373). المفسرون حیاتهم و منهجهم، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
جوادی آملی، عبدالله(1388). تفسیر تسنیم، قم: نشر اسراء.
حاجیان، مهدی(1393). «روش تفسیر نزد ابن­سینا و مقایسه آن با ابوحامد غزالی»، فصلنامه حکمت سینوی، 18 (51)، 37-56.
حکمت، علی اصغر(1384). تفاسیر ابوعلی سینا از قرآن مجید(مجموعه مقالات)، جشنامه ابن‌سینا، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
خرمشاهى، بهاءالدین(1377). دانشنامه قرآن و قرآن­پژوهی، تهران: انتشارات دوستان.
دیرباز، عسکر و محمد اسعدی(1394). جریان تفسیر فلسفی در کتاب آسیب­شناسی جریان­های تفسیری، به­کوشش محمد اسعدی، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
ذهبی، محمدحسین(1396). التفسیر و المفسرون، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
رضایی اصفهانی، محمدعلی(1381). «تفسیر عقلی روشمند قرآن»، فصلنامه قبسات، 7 (23)، 120-133.
سراج، شمس­الله و حسن رهبر(1392). «منزلت عرفان و قرآن در مقایسه با عقل در اندیشۀ ابن‏سینا»، فصلنامه آموزه­های فلسفۀ اسلامی، 8 (12)، 83-100.
شاکر، محمدکاظم(1376). روشهاى تأویل قرآن‏، قم: دفتر تبلیغات اسلامى‏.
شریف، میان­محمد(1367). تاریخ فلسفه در اسلام، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
طباطبایی، سید محمدحسین(1417هـ). المیزان فی تفسیر القرآن‏، قم: مکتبه النشر الإسلامی‏.
طوسی، خواجه نصیرالدین(1375). شرح الاشارات و التنبیهات، قم: نشرالبلاغه.
عابدی، احمد و سیدمحمود طیب­حسینی(1396). تفسیر فلسفی در کتاب تفسیرشناسی؛ مبانی، منابع، قواعد، روش­ها و گرایش‌ها، قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
عاصی، حسن(1403هـ). التفسیر القرآنی و اللغه الصوفیه فی فلسفه ابن‌سینا، بیروت، المؤسسه الجامعه للدراسات و النشر و التوزیع.
علوی­مهر، حسین(1381). روشها و گرایشهاى تفسیرى، قم: انتشارات اسوه.
علی­محمدی، محمد(بی­تا). «تأویلات فلسفی ابن‌سینا»، مجموعه مقالات همایش بین­المللی ابن‌سینا، بی­نا.
محمدی، ناصر(1392). «مبانی و روش تفسیری ابن‌سینا»، دوفصلنامه پژوهشنامه تفسیر و زبان قرآن، 1 (2)، 101-114.
مطهری، مرتضی(1354). سیری در نهج البلاغه، تهران: صدرا.
معرفت، محمدهادی(1377). التفسیر و المفسرون فی ثوبه القشیب، مشهد، الجامعه الرضویه للعلوم الإسلامیه.
ملایری، موسی(1393). تبیین فلسفی وحی از فارابی تا ملاصدرا، قم: کتاب طه.
مهدوی، یحیی(1333‌). فهرست نسخه­های مصنفات ابن‌سینا، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
ناصرخسرو، ابومعین(1338). خوان الاخوان، تهران: انتشارات کتابخانه بارانی.
ــــــــــــــ(1348). وجه دین، تهران: انتشارات طهوری.
نجات­بخش اصفهانی، علی(بی­تا). «مبانی فکری و فلسفی ابوعلی سینا»، مجموعه مقالات همایش بین­المللی ابن‌سینا، بی­نا.
نصر، سیدحسین(1376). «قرآن و حدیث منبع و الهام­بخش فلسفۀ اسلامی» (ترجمه محمد محمدرضایی)، مجله نامه مفید، 3 (12)، 4-18.
نصر اصفهانی، محمد؛ شانظری، جعفر و امامی ‌جمعه، سیدمهدی(1396). «ابن‌سینا و نقش متافیزیک در هرمنوتیک دینی»، مجله متافیزیک، 9 (24)، 69-94.
وکیلی، هادی؛ گودرزی، پریسا و امانی، محبوبه(1391). «تفسیر آیۀ نور از منظر ابن‌سینا و داراشکوه»، فصلنامه حکمت